20 Μάι Σχέδιο Δράσης στο ΓΕ.Λ. Καλαβρύτων
Το φετινό Σχέδιο Δράσης που υλοποιήθηκε στο Σχολείο μας με δέκα (10) παρεμβάσεις ενσωματωμένες στο Αναλυτικό Πρόγραμμα, είχε στόχο την καλλιέργεια της κριτικής ικανότητας των μαθητών. Επιστέγασμα αυτής της δραστηριότητας ήταν στο τέλος της χρονιάς η γραφή από τους μαθητές ενός ποιήματος με ελεύθερο θέμα – κάτι που τους άγγιξε προσωπικά και ιδιαίτερα. Παρακάτω παραθέτουμε κάποιες από αυτές τις δημιουργικές καταθέσεις των μαθητών μας.
Κωνσταντινόπουλος Κ., ΠΕ02
***
Χρυσανθακοπούλου Δέσποινα, Α΄ ΓΕΛ
[περί έρωτος]
Γιατί είναι τόσο εθιστικό ;
Πέφτουνε όλοι στην ίδια τρύπα ή κάποιοι καταφέρνουν να χαθούν για λίγο και μετά ξεφεύγουν;
Τι γίνεται τελικά;
Γιατί τις περισσότερες φορές είναι τόσο δύσκολο να ξεφύγουν από εκεί μέσα;
Γιατί είναι τόσο ωραίο , όμορφο και απολαυστικό ταυτόχρονα;
Γιατί έχει ψευδαισθήσεις;
Γιατί τους τυφλώνει όλους και δεν μπορεί σχεδόν κανένας να σκεφτεί καθαρά και να εξηγηθεί;
Γιατί είναι ανακουφιστικό;
Γιατί κάποιοι παιδεύονται επειδή τους έχει καταβάλλει αυτό;
Κι όμως δεν τους πειράζει, το αποδέχονται γιατί έχει γίνει κομμάτι τους από το πρώτο λεπτό και πρέπει να πορευτούν με αυτό όσες αναποδιές και δυσκολίες θα τους φέρει….
Γιατί να το υποστούν με αυτόν τον τρόπο;
Τι είναι τελικά αυτό το πράγμα;
Μήπως ξεκινάει σαν όνειρο που όταν ανοίξεις τα μάτια σου θα συνεχίζεται; Γιατί όμως κάποιες φορές καταλήγει σε έναν εφιάλτη που μπορεί να ξεχαστεί μπορεί και όχι;
Πώς θα διορθωθεί μετά;
Θα διαγραφεί ή απλά θα προσποιούνται ότι δεν συνέβη τίποτα και ποτέ; Σαν να πήρανε κάποιο χάπι ή έκαναν μια ένεση και τα ξέχασαν όλα… Σαν να έγινε ένα ατύχημα και υπέστησαν διαταραχή μνήμης… Στην αρχή καλά δεν πέρασαν; αυτό δεν μετράει; Γιατί πρέπει αυτή η κακή στιγμή στο τέλος να διαγράφει τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής σου μέχρι σήμερα;
Πώς γίνεται αυτές οι τρεις απλές, μη περίπλοκες συλλαβές να είναι ένα τόσο μεγάλο και βαθύ συναίσθημα; Γιατί τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο διαφορετικά;
Γιατί αλλάζει έτσι την καθημερινότητα;
Γιατί μία τόσο μικρή λέξη μπορεί να επέμβει σε όλες τις λειτουργίες ενός ανθρώπου;
Γιατί μία τόσο μικρή λέξη μπορεί να τα καταστρέψει αλλά και να κάνει τα πράγματα τόσο τέλεια ταυτόχρονα;
Είναι όντως ο τρόπος που θα το αντιμετωπίσει κανείς ή πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος διαχείρισής του;
Πρέπει να είναι ενημερωμένοι γι’ αυτό που θα αντικρίσουν; Γιατί κανείς δεν μίλησε ποτέ για το πως θα είναι;
Δεν περιγράφεται μάλλον… Πρέπει να είναι πολύ βαθύ και απερίγραπτο, με λόγια, συναίσθημα… Είναι τόσο έντονο που μπλοκάρει τις φωνητικές χορδές… Σταματάει τον αέρα… Δημιουργεί την ανάγκη να εκφραστεί αλλά είναι αυτό το μπούκωμα, είναι αυτός ο κόμπος στο στομάχι που δεν αφήνει κανέναν να μιλήσει…
Να πει πως είναι , να ενημερώσει, να προειδοποιήσει, να προστατεύσει, να σταματήσει αλλά και να διηγηθεί τις κρυφές χαρές, τα γέλια, τα χαμόγελα, τις όμορφες αισθήσεις, αυτά τα χαριτωμένα συναισθήματα, αυτά τα ευχάριστα γεγονότα… Τα δάκρυα από ευτυχία, την συγκίνηση, την αγάπη…
Αγάπη… Μιλώντας για τον έρωτα, εμφανίστηκε η αγάπη… Πανέμορφο συναίσθημα… Αγαθό, αγνό, ευχάριστο… Η Αγάπη προέρχεται από τον Έρωτα; Ή είναι και αυτό “διγαμία”;
Τόσα αναπάντητα ερωτήματα… Τόσες απορίες… Ακόμα και γνωρίζοντας πως υπάρχουν απαντήσεις , κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει με ακρίβεια, σιγουριά και βεβαιότητα τα πάντα… Πριν εμφανιστεί ο έρωτας είναι σαν να μην υπάρχει, μόλις εμφανιστεί είναι σαν ένα ψέμα, μια ψευδαίσθηση, σαν ένα όνειρο, μόλις εξαφανιστεί είναι σαν….
Να πέφτει η ασφάλεια… Μαύρο… Χρώμα και ένα κενό ταυτόχρονα… Αδειάζουν… Νιώθουν μιζέρια… Πιστεύουν πως δεν υπάρχει νόημα να συνεχίσουν να ψάχνουν για τον έρωτα ξανά…
Είναι και αυτός ύπουλος και ζωηρός…
***
Γιαννέλου Νεφέλη, Β1 ΓΕΛ
Η δική μου ουτοπία
Ώστε θες να αλλάξεις τον κόσμο;
Αδύνατον!
Στη δική μου ουτοπία
Μπορώ
Μπορώ να κάνω τα πάντα
Όλα είναι δυνατά
Είναι πολύ ωραία τα όσα πρεσβεύεις, αλλά…
Στη δική μου ουτοπία
Δεν υπάρχουν χρήματα
Γιατί οι άνθρωποι εκεί
Δεν τα χρειάζονται
Μα… πώς;
Κι όμως
Στον δικό σας κόσμο
Μπορεί να προσπαθείτε
Να αγοράσετε με τα χρήματα σας
Ακόμα κι αυτά που δεν αγοράζονται
Στη δική μου ουτοπία
Όμως
Δεν υπάρχει τίποτα
Που να μπορείτε να αγοράσετε
Γιατί τα χρήματα
Απομακρύνουν
Είναι η ρίζα όλων των κακών
Αλλά…
Κι όμως
Στην δική μου ουτοπία
Οι άνθρωποι είναι
Ελεύθεροι να ονειρεύονται
Χωρίς όρια
Και σε αυτό τον κόσμο μπορείς να ονειρευθείς…
Όχι δεν μπορώ!
Δεν μπορώ να ονειρευθώ
Σαν τους ανθρώπους
Στη δική μου ουτοπία
Ώστε θες να αλλάξεις τον κόσμο;
Αδύνατον!
***
Καυγά Ελεάννα, Β1 ΓΕΛ
Η απώλειά σου
Όταν κοιτάω τα σύννεφα
που κρύβουν τ’ αγαπημένο μου φεγγάρι,
πάντα εσένα σκέφτομαι
και η καρδιά πονά.
Είναι και η υπέρμετρη φαντασία μου
που στριφογυρίζει στο μυαλό μου
και αυτή με κουμαντάρει.
Με κάνει να βλέπω πράγματα που δε θέλω.
Με κάνει να βλέπω εσένα ζωντανό.
Χάνω το χρόνο μου
περιμένοντας τον ερχομό της άνοιξης.
Η αγαπημένη σου εποχή,
θυμάσαι;
Όποιο λουλούδι κι αν μυρίσω,
σ’ όποιο δέντρο κι αν πλαγιάσω,
βλέπω τη σκιά σου δίπλα μου
και οι αναμνήσεις μου γίνονται εκατοντάδες.
Ανασφαλής καθώς είμαι
δοκιμάζω να ισορροπήσω
το χάος που προκάλεσες.
Ισορροπώ τους άλλους,
ενώ εγώ πέφτω στο κενό
που άφησε ο χαμός σου.
Γιατί ζητάω απ’ τ’ αστέρια να μ’ ακούσουν;
λες και είσαι και εσυ
κάπου εκεί μαζί τους
γελώντας μ’ εμάς,
τους ταλαίπωρους της γης.
Στο παρελθόν χαμένη είμαι.
Βαδίζω προς τα πίσω,
προς τα σένα.
Πάω, στο σωστό για μένα.
Τεράστιο το πλήθος γύρω μου
και ‘γω να νιώθω ολομόναχη,
δίχως εσένα.
Δεν πειράζει.
Τα σύννεφα εγώ θα συνεχίσω να κοιτάω,
κι έτσι ίσως η απώλεια σου
αρχίσει να γίνεται λιγότερο αισθητή.
***
Παναγοπούλου Μαρία, Α΄ ΓΕΛ
Φόβος
Σε γνώρισα για να δικαιωθεί η παρουσία μου σ’ αυτό τον κόσμο,
Για να χαμογελώ αβίαστα με την ανατολή του ηλίου
Για να ονειρεύομαι στο φως των αστεριών ,
το αύριο στο πλάι σου
Κι όταν έχει πανσέληνο να νιώθω φόβο,
μήπως με το καινούργιο φεγγάρι σε χάσω
και έρθει να με βρει ο θάνατος λουσμένη στην αγάπη σου…
***
Βασιλοπούλου Κωνσταντίνα, Α΄ ΓΕΛ
[άτιτλο]
Να γράψω ποίημα, λέει
για ό,τι θέλω εγώ
Πώς να το βρω το μέτρο;
Έμπνευση πού να βρω;
Ψάχνω, ανακατεύω
λέξεις, ρυθμούς, κλειδιά
ανοίγω, ξεκουμπώνω
σκέψεις, ψυχή, καρδιά
Κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι
κρίνα και πασχαλιά!
Σιωπή. Μην το τρομάξεις
τ’ αηδόνι κελαηδά
Μία στροφή ακόμη
Πνίγομαι, σταματώ.
Ποιήματα θα διαβάσω
Κάποτε θα γράψω κι εγώ!;